Whoop Whoop, that's the sound of da police..

Twee weken voorbij en weer tijd voor een nieuwe blog. Deze tweede week was een stuk positiever en ging ook een stuk sneller voorbij. Toch ging er ook nog het een en ander mis.. Met de eerste kennismaking met het hotel, het werken in de housekeeping, het bezoeken van Kaap die goeie hoop en het aangehouden worden door de politie zat mijn week bomvol.

Afgelopen zondag, de eerste dag in ons appartementje, zijn we uit eten geweest bij de italiaan om de hoek, omdat ze daar wél wifi hadden. Met een prima pizza en glimmende zilveren banken en gordijnen waar Hugh Hefner u tegen zou zeggen hadden we niets te klagen.

Maandag was het dan zo ver. Mijn eerste werkdag. Van 8 tot 11 heb ik bijna alleen maar moeten wachten, omdat het Protea systeem vervangen zou worden door het Marriot systeem. Alle computers zouden om 11 dus plat liggen. Ik mocht wel meteen bij de morning meeting aanwezig zijn. Dat was een hele gespannen bedoeling waarin de belangrijkste zaken besproken werden. Als afsluiter las de manager de 'hot or not'kaartjes voor (soort beoordelingskaartjes) en elke klacht werd persoonlijk overhandigd aan de daarvoor verantwoordelijke manager.
Rond de middag ben ik naar housekeeping (HSK) gebracht. Daar heb ik een beetje meegelopen met de manager (Simon) en kennisgemaakt met de cleaning ladies. Sommigen waren heel enthousiast en anderen moesten duidelijk nog even wennen. Aan het eind van de dag had ik drie blaren op mijn voeten, dus om maar meteen in te burgeren heb ik een groot deel van mijn route naar huis op blote voeten gelopen. De steentjes daar liepen nog best zacht!

Dinsdag was de eerste echte werkdag en toen heb ik flink gebikkeld. Ik kwam binnen op een hele drukke dag. Ik mocht samen werken met Dudu, een superlief vrouwtje. Aan het eind van de dag was ik best wel moe, dus na een kleine skypesessie met de familie (we hadden eindelijk wifi!!) ben ik vroeg gaan slapen.

Ook woensdag was niet heel spannend. Dudu was vrij, dus ik werkte met Faith en Zanele. We waren vrij vroeg klaar want er waren veel stayovers. Net toen ik naar beneden wilde gaan was er wat lawaai op de gang. Twee meisjes liepen met een tray met aardbeien, chocolade en champagne naar de honeymoon suite. Helaas was de hartjes-heliumballon die erbij zat op het enige stukje in de gang dat 4 a 5 meter hoog was de lucht in gevlogen. Ook krijgen de gasten van de honeymoon suite dagelijkse ladingen 'chocolate body paint' als cadeau. En zoals manager Simon zei 'everyone knows what happens next'.

Donderdag was ook niet heel spannend. Ik mocht weer gezellig met Dudu werken. De andere ladies hadden haar complimenten gegeven dat ik zo hard had gewerkt, dus dat was wel leuk om te horen natuurlijk. Eenmaal thuis was de wifi helaas weer te slecht voor onze verdieping, dus toen zijn we maar in de hal een paar verdiepingen lager gaan zitten met een paar kussens en een deken.

Vrijdag was ik wederom vroeg klaar met poetsen en daarna moest ik de administratie voor die dag afhandelen (samen met Simon). Die avond hebben Jill en ik pannenkoeken gebakken. De keuken stond daardoor een beetje blauw, maar omdat de voordeur niet uit zichzelf openblijft hadden we er een loeizware grote plant voor gezet. Toen kwam toevallig net buurman James langs om zich voor te stellen en toen hebben we hem vriendelijk geïntroduceerd aan onze jungle-pancake party. Daarna hebben Jill en ik een klein drankje gedaan in Long Street (dé uitgaansstraat van Kaapstad) en toevallig gelijk om de hoek van ons appartementencomplex. De mensen zijn heel vriendelijk en ook heel nieuwsgierig. Ze dansen ook veel uitbundiger dan in Nederland. Is heel leuk om te zien!

Ook de zaterdag was niet onwijs spannend. Ik heb weer braaf kamers gepoetst en daarna de administratie weer afgehandeld. 's Avonds was ik vroeg gaan slapen, want ik was doodmoe en we zouden de volgende dag naar Kaap die goeie hoop gaan.

Vandaag, zondag, was dus mijn eerste vrije dag. En wat voor een dag! We waren nog geen 5 minuten onderweg (ik reed) en ineens kwam een politiewagen met heftige zwaailichten vlak achter ons rijden. Ik wist niet wat ik moest doen en na een beetje aarzelen zette ik de auto aan de kant. Ik deed natuurlijk stiknerveus het raampje open. De agent zei dat ik door rood was gereden. Ik had dit totaal niet doorgehad en ook Jill en Lennart hadden dit niet gemerkt (we hadden al een stoplicht te ver gekeken, waardoor we er perongeluk één hadden overgeslagen). Ik was vlak daarvoor, toen de politie ook al achter ons stond, stilgevallen omdat ik nog niet zo goed uit de voeten kan met de koppeling van onze auto. De agent vroeg of er wapens in de auto lagen en of Lennart mij onder schot had gehouden, omdat ik zo nerveus over kwam en ook nerveus had gereden (zou niet mijn eerste ingeving zijn geweest, maarja, this is Cape Town, everything is possible, haha). Toen hij door kreeg dat wij hier pas net waren liet hij de boete maar zitten en waarschuwde ons nog wel even voor alle skimmers hier. Toen wij daarna voor de stoplichten naast hen gingen staan, zaten ze zich overduidelijk te bescheuren om het voorval.
Een klein uurtje later reden we het National Park binnen. We zijn toen eerst naar de lighthouse/lookout geweest en hebben daar onwijs mooi uitzicht gehad. Ook nog een paar pilot whales gezien langs de kust. Daarna reden verder naar Die mees suidwestelike punt van die vasteland van Afrika. Onderweg kwamen we nog een paar struisvogels tegen en na een kleine fotosessie waren we eindelijk bij het o-zo bekende bordje. Natuurlijk hebben we ook daar een kleine fotosessie gehouden. Na een beetje rondkijken en wandelen zijn we terug richting de uitgang gereden. Daar hebben we nog een afslag 'Olifantenbos' genomen. Ook daar hebben we struisvogels gezien en ook nog een schildpad en een aantal antilope-achtige dieren. We werden bijna de gehele route via borden gewaarschuwd voor de brutale 'baboons', maar die hebben we helaas niet gezien. Terug in Kaapstad wilden we uit eten, maar helaas ligt op zondag heel de stad op zijn gat. Er was een Indisch afhaalachtig restaurant open dus toen zijn we daar maar gaan zitten. Dat was helaas niet voor herhaling vatbaar. Heel smaakvol was het eten niet en het was ook zo scherp dat mijn lippen bijna wegbrandden. Nu zit ik weer lekker thuis op de bank. Morgen begint weer een nieuwe, en hopelijk net zo'n veelbewogen, week. Over ongeveer een weekje kan ik jullie dus hopelijk weer vermaken met een heleboel mooie verhalen!