Ik ben een Zulu-vrouw!

Jahooorrr, het is weer zover! Oktober is begonnen en het weer begint ein-de-lijk een beetje lekker te worden. Deze week draaide om meer verantwoordelijkheid, blauwe ogen, zwieren door de hoogste bomen van Afrika, spelen met aapjes en ruim 550 kilometer (7 uur) touren met de auto naar Tsitsikamma. En ik ben er achter gekomen dat ik een Zulu-vrouw ben!

Maandag begon zoals elke normale dag. Het was alleen helaas best koud. Braaf met m’n winterjasje naar het werk gewandeld om weer van 8 tot 5 op kantoor te zitten. Het team had vandaag weer Marriot-training (het programma gaat aankomend weekend volledig over op het Marriot-systeem). Ik kon dus weer een groot deel van de ochtend werken achter een computer en ook een groot deel van de middag. Ik kreeg links en rechts taken van de verschillende medewerkers en m’n dagje was zo voorbij. Het op den duur alleen een beetje moeilijk typen, want het was zo koud dat m’n handen een beetje bevroren. Helaas was de afstandbediening van de heater foetsie, dus iedereen had de jas aan in het kantoor, bikkelen dus! Het echte werk begon echter pas de volgende dag!

Ik verwachtte ook deze dag geen bijzonderheden, maar eenmaal aangekomen op kantoor kreeg ik meteen een eigen computer toegewezen. Het kindje van één van de medewerkers moest naar het ziekenhuis, dus ze zou niet naar haar werk komen die dag. Ik moest dus ineens al haar mails beantwoorden (behalve de écht moeilijke), haar boekingen (groepen en individueel) doen en haar confirmations en invoices maken en sturen. Ik moest dus ook ineens mijn eigen naam onder de emails gaan zetten en ik voelde me bijna een volwaardige medewerker. Ik moest natuurlijk ook nog wel hier en daar wat navragen, maar ik verbaasde zowel mezelf als het team met hoeveel dingen ik eigenlijk al wist na die eerste week. De zon straalde die dag ook, dus ik kon heerlijk een uurtje genieten buiten, tijdens mijn pauze. De dag ging dus heel snel voorbij en ik heb me prima vermaakt.

Toen ik de woensdag weer naar het kantoor kwam bleek dat het kindje van m’n collega iets aan de longen had, dus ze zou tot en met donderdag thuis blijven om voor het kindje te zorgen. Mijn full-time bezigheiden zouden dus nog even blijven (dus stiekem was ik een heel klein beetje blij). Ik kreeg vandaag buiten de taken van de medewerker ook nog wat moeilijke taken, waarvoor ik een beetje moest puzzelen, om een beetje te testen of ik eruit kon komen. En dat lukte! In de lunch genoot ik weer heeeeerlijk van het zonnetje buiten, toen een van de Housemen (schoonmaak en maintenance) erbij kwam zitten. Ik had best een interessesant gesprek met hem. Eerst hadden we het over hoe normaal het hier is om er een hele harem op na te houden. Het is hier in principe niet wenselijk, maar hij wist me allerlei bevolkingsgroepen te noemen (kon de namen niet onthouden), die vijf, zeven of zelfs elf mannen wisten te combineren!! Ik vraag me af waar ze de tijd vandaan halen haha. Ook de mannen bleken in sommige stammen grote snoeperds te zijn. Gelukkig was er ook een groep, de Zulu-vrouwen, die genoegen namen met één man, daar zal ik me dan voortaan maar onder categoriseren.
Daarna ging het onderwerp over op homoseksualiteit. Zijn homoseksuele collega riep hem dat zijn pauze bijna om was en hij meldde mij bijna meteen dat die collega homo was, evenals de HSK-Manager (wat ik wel al vermoedde). Ik vroeg hem toen meteen of dat hier eigenlijk geaccepteerd is, omdat iedereen hier zo religieus is en Kaapstad schijnt de regenboogstad van Zuid-Afrika te zijn. Hij wist me te vertellen dat ze geen onmogelijk leven hebben (wat ik ook wel al had gezien), maar dat ook hier mensen om die reden in elkaar geslagen worden of worden lastig gevallen. Toen vroeg ik of ze wel naar de kerk mochten. Dit mocht in principe wel, maar het was wel heel moeilijk, omdat het woord van God eigenlijk iets anders zegt. Toch zie je hier in Kaapstad inderdaad wel best wat reclame voor gayclubs en ik zag zelfs ergens reclame voor homo-tours door Zuid-Afrika. Dit vond ik dan weer wat overdreven, maar het geeft dus aan de ene kant aan dat het hier niet echt een taboe is, maar als je zoiets organiseert, dan worden ze hier denk ik wel als een groep apart gezien. Maargoed, ik ben dus weer een klein beetje wijzer geworden over de Zuid-Afrikaanse cultuur.
Donderdag was de laatste dag dat ik alle taken van de collega over mocht nemen en het was ook een hele hectische. Er is vrij veel stress bij Reservations, omdat het Marriot-systeem dus volgende week dinsdag helemaal live gaat. Ze moeten hiervoor van alles en nog wat regelen en alles wat in het weekend wordt geboekt of aankomt kunnen ze niet meer in het systeem opslaan, dus ze moeten dit allemaal ergens anders opslaan. Daarnaast moeten ze nog van alles en nog wat ‘builden’ (rate-codes, market-codes, block-codes en andere moeilijke dingen) voordat het systeem live kan. Het team had dus best wel wat stemmingswisselingen en dat leverde grappige gesprekken op. Toen één van de medewerkers bloemen van haar vriend kreeg, voor hun 8-jarig samenzijn, gingen ze helemaal los. Het was allemaal niet eerlijk en ze wilden ook zo’n man en ze wilden naar huis en ga zo maar door. Zodoende kwam ook de vraag of ik eigenlijk een vriend had.. Dus ik antwoordde ja, en ik kreeg meteen de vraag of ik er hier ook een had. Als dit niet het geval was, dan moest ik dat toch snel even gaan regelen ‘Just saying’ aldus de manager. Ik kon nu meteen mijn nieuwe wijsheid gebruiken en ik zei dat ik een Zulu-vrouw was, en dus geen tweede man nodig had. Hier moesten ze dan toch wel om lachen.
Vrijdag dacht ik weer het 6e wiel aan de wagen te zullen zijn, maar er was iemand vrij die dag! Ik had dus weer een computer! Deze keer zat ik aan de computer van iemand die alle voucher-boekingen doet. Hier had ik maar deels taken van gedaan, dus ik heb die uitgevoerd en deels wat mails beantwoord. De rest werd doorgestuurd naar de manager. Verder mocht ik gaan controleren of ze inderdaad alle boekingen voor aankomend weekend in mappen hadden opgeslagen. Dit was niet heel erg moeilijk, maar kostte wel heel erg veel tijd. Ik had dus genoeg te doen die dag! Er was ook nog spanning en sensatie: Die ochtend had een barman een F&B-collega geslagen en hij had ook met glazen gegooid, dus ze heft misschien splinters in haar oog. De ene helft van al het personeel zegt dat ze het verdiend en de andere helft zegt dat niemand zoiets verdiend, maar dat ze echt wel heel erg onbeschoft is, dusja, populair is ze in ieder geval niet..

Zatersdagochtend zaten Jill en ik braaf om 6 uur ‘s ochtends in de auto. De rit ging verrassend snel, en we hebben veel gezien (van voertuigen die 2 banen breed zijn, die rijden op een eenbaansweg van 120 km/u, terwijl ze zelf 30 km/u rijden, tot hele mooie uitzichten. Na een uurtje of 7 kwamen we aan bij Monkeyland. Hier hebben we een guided tour genomen en we liepen echt midden tussen de wilde aapjes. Dit was heel vet, maar soms ook wel een beetje eng, want die beesten mogen dan klein zijn, ze zijn alsnog een stuk sterker en sneller dan jij.
Daarna reden we een half uurtje verder, naar onze accomodatie in Tsitsikamma. Eenmaal daar bleken ze bomvol te zitten en hadden wij helemaal niet moeten kunnen boeken via Booking.com. Ze hebben toen rondgebeld en hebben ons ergens anders laten overnachten voor hun prijs. Het verschil betaalden zij. Heel netjes dus! Die avond zijn we wel bij die accomodatie gaan braaien, samen met een orkestgroep van 80 Duitsers. Lekker gekletst, cidertjes gedronken bij het kampvuur gezeten en genoten van een relaxed avondje.

Zondag gingen we er weer vroeg uit, op door de bomen te gaan zwieren. Jill en ik gingen samen met een Chinees gezin.. Deze mensen konden natuurlijk amper Engels, hadden twee kinderen mee die eigenlijk te licht waren voor het ziplinen. Het mooiste was dat ze pas na 5 keer uitleggen snapten dat ze contactgegevens moesten achterlaten van een familielid, voor het geval ze dood gingen ‘But my family is here’ aldus de Chinezen. Jill en ik hebben ze toen op een vrij directe manier duidelijk gemaakt dat dit was voor als ze allemaal dood zouden gaan. Toen was het tijd om de harnassen aan te doen. Na een kort maar hobbelig ritje naar het bos was het tijd voor actie. De eerste twee lines waren ‘maar 40’ meter en gingen nog niet heel hard. Daarna gingen we over op lijnen van bijna 100 meter en het uitzicht was echt onwijs gaaf. Er waren ook een aantal lijnen waar je freestyle vanaf kon (zonder handen dus) en lijnen die super hard gingen. Eenmaal terug konden we de video bekijken van onze trip. Jill en ik gingen met vrij veel souplesse van de platforms af (de guide vroeg ook of ik dit al vaker had gedaan), terwijl de Chinezen in de meest oncharmante houdingen en poses in beeld werden gebracht. Dit hadden ze zelf ook door, dus we konden flink lachen met z’n allen.
Na een snelle lunch zijn Jill en ik terug gereden naar Plettenberg Baai, om daar nog even te chillen op het strand. Halverwege de middag was het toch echt tijd om terug te gaan, want we moesten nog ruim 6 uur rijden. Tot een uurtje of half 8 ging dat prima. Daarna werd het donker en dit was behoorlijk eng. De wegen zijn hier zelden verlicht en doordat het allemaal eenbaans is gaan mensen op de meest gevaarlijke plekken inhalen als mensen niet aan de kant gaan (op de vluchtstrook). Dit heeft ons wel een paar hartaanvalletjes bezorgd en ik was niet meer van plan om nog op zulke wegen te rijden na zonsondergang.

Nou dat was weer een weekje. Morgen weer terug naar het arbeidersleven. Ik hoop jullie volgende week weer veel te kunnen vertellen! Baie dankie!