Skimmers en andere rare mensen

Gewoon al 10 weken hier en wat een saaie week bleek te worden werd onverwachts spannend. Van ongelukken op straat, trouwplannen die ik had moeten hebben, Cape Town by night en geskimd worden, ik heb het allemaal meegemaakt deze week.

Zoals ik al zei: ik dacht dat het een dodelijk saaie week zou worden. De maandag was er echt totaal niks spannends om te melden. Niet op het werk en ook niet thuis. Behalve misschien dat wij sinds vorige week vrijdag ‘s avonds in de hal van de tweede verdieping bivakkeren, omdat daar wel WiFi is. Dit heeft ervoor gezorgd dat wij inmiddels bekende gezichten zijn op die verdieping en omstreken. Angie (de executive assistant van de real estate) krijgt elke keer weer een rood hoofd als ze ons ziet en belooft ons dan weer dat haar bazin het zal maken. Blijkbaar is dat een super moeilijke opgave..

Dinsdag was er op het werk ook geen sensatie en jullie weten inmiddels wel wat mijn dagelijkse bezigheden zijn hier in het Reservations kantoor. Die dag ben ik zowel met de lift naar boven als naar beneden mensen tegen gekomen die me vroegen of ik ging verhuizen, of dat ik hier in de flat bij iemand had geslapen (omdat ik allemaal dekens en kussens draag, wantja, van die vloer krijg je anders zo’n harde kont. Jullie raden het dus misschien al: de WiFi was nog steeds niet gemaakt en we hebben dus nog maar eens een berichtje gestuurd.

Woensdag was een minder dagje.. Ik was ziekjes. Ik was onwijs duizelig de hele dag, ik kon niet op mijn zij liggen en als ik liep leek het alsof de wereld stuiterde. Ik ben er inmiddels achter wat het is, dus dat stelde mij iets meer gerust: ik heb vlak daarna last van mijn oren gekregen, hoogst waarschijnlijk is mijn evenwichtsorgaan dus een beetje ontstoken. Niet heel erg, maar niet erg leuk, want ik word er best misselijk van. Ik heb dus de hele dag een beetje in bed gelegen en ook nog een beetje aan school gewerkt op de tweede verdieping. Die avond besloten Jill en ik een boze mail naar onze Real Estate te sturen, want we waren er helemaal klaar mee. In de mail zeiden we iets in de richting van dat dit niet de eerste keer was dat we dagen zonder WiFi zitten, dat we regelmatig op de tweede verdieping in de hal moeten zitten en dat vrijdag payday is (van de huur) en dat als het tegen die tijd nog niet gemaakt zou zijn, wij andere ‘arrangements’ van haar kant verwachten. De ‘big boss’ van dit hele kantoor is John Comitis (google hem maar eens) een super rijke man en voormalig eigenaar van Ajax Cape Town (ja ja, hier kennen ze Ajax ook). Wij wilden hem eigenlijk ook emailen, want met de Real Estate mailen had duidelijk weinig effect. Helaas wisten we zijn email niet, maar aan de hand van het emailadres van de Real Estate had Jill een gokje gewaagt en deze grote meneer een CC’tje gestuurd.

Dit leverde donderdag meteen resultaat op. Meneer Comitis had een email terug gestuurd dat dit echt onacceptabel was en dat de Real Estate het vandaag nog moest regelen. En voila, de Real Estate was bloedje chagrijnig (Lennart kwam haar tegen in de lift) en wij hadden weer WiFi!!
Ook op het werk was er veel aan de hand. Eerst hadden we uitzicht op een ongeluk met een vrachtwagenchauffeur. Wat de man nou precies had en wat er precies was gebeurd weten we nog steeds niet, maar hij werd met de brancard afgevoerd en begeleid door 4 andere soort emergency wagens met rode zwaailichten. De vrachtwagen werd door een paar mannetjes verreden. Dit zorgde ervoor dat het kantoor ongeveer een uur stil lag om dit allemaal te kunnen aanschouwen, dat kan allemaal hier in Kaapstad.
Ook buiten het werk gebeurden er die dag spannende dingen. Jill en ik gingen boodschappen doen en ik wilde nog even het laatste deel van mijn huur pinnen. We gingen naar de onderste verdieping van een winkelcentrum en Jill vroeg al: wil je hier pinnen? Maar er waren twee automaten en aan eentje stond een fancy zakenman, waarom niet dacht ik dus. Dit bleek achteraf verkeerde beslissing nummer 1. Ik ging braaf pinnen, niets aan de hand, geld kwam eruit, bonnetje kwam eruit en ook mijn pas kwam eruit. Toen we ons om hadden gedraaid werden we ineens terug geroepen: “Hello, hello, miss, you need to re-enter your card to close the transaction, otherwise nobody can enter his or her card anymore. This is a new procedure for international cards!” Jill en ik keken een beetje verbaasd en ook argwanend naar de man die eigenlijk best aggresief tegen ons praatte en er ook een beetje shabby uitzag. We stonden op het punt om gewoon weg te lopen, de man maakte een boos gebaar, en toen werden we aangesproken door een man die er al wat netter uitzag en bij de automaat ernaast stond. “Hello miss, he is speaking the truth, that is the new procedure. You just need to re-enter your card”. Jill en ik hielden weer halt (verkeerde beslissing nummer 2) en toen kwamen er nog twee mannen bij staan die precies hetzelfde verhaal vertelden. Op dat moment waren we eigenlijk een beetje ingesloten tussen die mannetjes en de automaat. Ze zagen dat wij het duidelijk niet helemaal vertrouwden en toen pakte één van die mannetjes mijn pinpas uit m’n hand om hem in de automaat te stoppen. Toen maakte ik een boos gebaar en pakte mijn pas terug. We begonnen we steeds meer te twijfelen en uiteindelijk besloten we dan toch maar om die pas terug te steken (verschikkelijk verkeerde beslissing nummer 3). Zodra ik m’n pas terug had gestoken typte één van de mannetjes een 10-cijferige code, ik stamelde toen half ja maar, hoe, wat, hoe moest ik die code weten? Daarna moest ik mijn pincode invoeren (tsjah ik kon toch al niet meer terug) en toen kwam mijn pas er dus niet meer uit (natuurlijk..). Toen Jill en ik dat echt beseften draaiden we ons weer om en toen waren alle vier die mannen natuurlijk ook gevlogen. Ik ben toen meteen naar huis gerend, heb mijn bank gebeld en m’n pas was binnen 10 minuten geblokkeerd. Ook meteen mijn rekening gecheckt en er was gelukkig niets af. Achteraf was dit natuurlijk allemaal superstom van ons, maarja, op zo’n moment sta je ook even met je mond vol tanden. Het was ook eigenlijk best wel eng. Maargoed het is allemaal goed afgelopen en dit overkomt ons niet nog een keer. Toch maar goed dat we nooit alleen gaan pinnen. Die avond hadden we dus weer gewoon thuis WiFi, dus ik heb toen meteen rustig kunnen regelen met papa en Stefan dat Stefan mijn pinpas meeneemt als hij op bezoek komt, dan hoef ik hem maar een weekje te missen.

Ondanks dat ik me donderdag beter voelde was ik vrijdag weer heel duizelig. Ik was dus best wel misselijk toen ik op het werk aankwam, door het lopen. Gelukkig viel het tijdens het werk wel mee, wantja, je zit alleen maar, daar kan m’n hoofd niet van op hol slaan haha. Toch moet ik wel zeggen dat ik niet bepaald veel heb gedaan. Maar ach, het was vrijdag. Het was die dag Halloween, dus iedereen had gekke dingen op hun hoofd. Ikzelf had een heksenhoedje gekregen. Eind van die middag kwam de Front Office Duty Manager het kantoor binnen om te vragen of hij een hotelkamer voor 6 uur mocht verkopen. Dit mocht en daarna gingen ze speculeren wat de reden zou kunnen zijn dat hij geen hele nacht boekte. Hij had ofwel geld tekort, maar dan moest de FO Manager aan de man doorgeven dat de Reservations Manager dit zeer respectloos vond naar zijn vrouw toe. Het kon ook zijn maîtresse zijn, en optie drie was dat de man een hoer had geregeld. Het maakte ook eigenlijk allemaal niet uit, want hij kreeg de kamer hoe dan ook, maar grappig was het wel.

Zaterdag heb ik heerlijk uitgeslapen en toen ben ik naar het strand gegaan. Ik heb daar helaas maar twee uurtjes gelegen, want het waaide op den duur zo hard dat ik bijna begraven werd.. Die avond ben ik met Jill naar Houtbay gereden, want ze had iemand gevonden die hele vette dingen van papier maché maakte en had via de mail een afspraak gemaakt. We kwamen bij haar huis aan en Jill kreeg meteen een dikke knuffel (ik vond haar toen dus meteen al raar). Ik kreeg gelukkig gewoon een hand en toen gingen we naar binnen. Daar ging ze ons eerst vervelen met haar gezinssituatie en vertelde ze 50 keer dat ze werkte met puur en alleen recyclebare spullen (wantja, één keer iets zeggen is niet genoeg bij blonde mensen). Zelf was ze ook niet zo goed van geheugen, want ze vroeg echt een keer of 5 wanneer we terug gingen naar Nederland. Toen de aap uit de mouw kwam dat we in Maastricht studeerden moest ze oprecht bijna huilen en stond ze te springen als een klein kind. Ze kende daar iemand en wilde toen ook perse onze nummers en namen krijgen, zodat ze nog meer contacten zou hebben in Nederland, voor als ze daar heen kwam. Wij knikten uiteraard heel braaf ja, maar Jill zei gelukkig zodra ze buiten was, ik ga haar onze gegevens nooit mailen. Het leek me een beetje het type dat je dood zou spammen.
Daarna zijn Jill en ik lekker uit eten geweest bij Cubanas. Heeeerlijke steak, en een alcoholvrije cocktail (want ik ben begonnen aan een antibioticakuur voor m’n teen (en die lichte ooronsteking kan er waarschijnlijk ook mee opgelost worden, dus dat is ook mooi meegenomen!).

Zondag begon net zo relaxed als de Zaterdag. Eerst even boodschapjes gedaan en toen weer naar het strand. Ik was ditmaal naar Clifton 3rd Beach gegaan. Een kleiner en veel beschutter strand. Het staat bekend als het homo-strand, maar de vorige keer was het meer Katwijk aan Zee met al die Nederlanders. Deze keer waren er helaas wel veel homo’s. Ik heb er absoluut niets tegen, maar ik heb wel iets tegen die felgekleurde ballenknijpers die ze allemaal droegen. Ik heb er nog nooit zoveel gezien op zo weinig vierkante meter. Daarna hebben Jill en ik snel een pizza gegeten en toen gingen we een nighttour doen met de bus. Ik zat helemaal achteraan met Jill aan de linkerkant van een 5-zits. In het midden naast mij ging een dikke negerin zitten, die echt half bij mij op schoot zat en elke keer bijna ellebogen gaf als ze een foto maakte. En haar haar.. Haar haar was een soort oranje/rood met bruine krulletjes deurmat. Echt heel onnatuurlijk. Één keer, toen ze bukte, stak ze me er bijna de ogen mee uit. Ik snap niet dat ze niet doorhad dat ze zichzelf echt asociaal veel ruimte toeeigende. Maargoed, terug naar de tour. Eerst reden we door Greenpoint, Seapoint en Campsbay (dit hadden we allemaal allang eens gezien, maar was wel leuk) en daarna zijn we naar Signal Hill gereden. Hier kun je de zonsondergang suuuuuper mooi zien. Hier mochten we ook even uit de bus en hebben we ‘romantisch’ samen naar de zonsondergang gekeken. Die avond kwamen we thuis en was er in heel de stad een gigantische stroomuitval geweest. Hierdoor kwamen we dus weer thuis in een WiFi-loos huis... Teleurstellend einde van een leuke week, maarja, komende week heb ik hopelijk weer fatsoenlijk WiFi, zodat ik jullie weer kan entertainen met foto’s en verhalen. Dan hoef ik niet meer stiekem op het werk te uploaden haha!

Tot ziens!