Hoge hoogtes en diepe dieptes

Daar ben ik dan weer, en ik heb inderdaad veel leuke verhalen te vertellen! (Hoop ik dan toch). Deze week draaide om hevige inspanningen (niet altijd vrijwillig), lekker eten, visjes kijken en gezelligheid.

Maandag begon eigenlijk zoals elke andere maandag, behalve dan dat paps, mams, Rianne en Rob nu op me zaten te wachten na het werk! Op het werk is niet heel veel actie geweest (voor de verandering) dus ik zal het niet lang maken: ik heb dus vanaf nu elke dag een eigen computer, omdat die vrouw nu ergens anders werkt. Ik doe dus haar dagelijkse taken ( voornamelijk rooming-lists en algemene boekingen) en daarmee krijg ik m’n dagen prima vol. Die avond heb ik de familie meegenomen naar Cubana. Een leuk latino-restaurant waar ze heeeeerlijke cocktails maken en ook prima eten serveren. We hebben heerlijk gelachen die avond en het was weer ouderwets gezellig.

Dinsdag had ik vrij! We gingen al best vroeg op pad (half 8 waren we weg!!) om richting Tulbagh te gaan. Hier zouden papa, Rianne en ik gaan paardrijden en mama en Rob gingen daar dan wandelen. De rit verliep vrij soepel, op één terugvalletje naar het rechts-rijden van papa na, maar hij wist ons veilig naar de boerderij te brengen. Hier en daar wat kuilen in de weg en zand/steen-weggetjes waar je u tegen zegt, papa kon het allemaal (zal hij toen hij jong was wel op de boerderij van opa en oma hebben geleerd). Eenmaal daar was het uitzicht geweldig. Grote bergen, vijvers met water voor de boerderijen, enorme winelands en een heerlijk zonnetje. Rianne, de gids en ik redden op ex-polo paarden en papa reed op een Appaloosa (een soort werkpaard). De gids (en eigenaar van de boerderij) was al een oude man en hij had zichzelf een soort westernlook aangemeten met een cowboyhoedje en pofbroekje boven de laarzen. Hij had duidelijk al veel meegemaakt en hij had ook hele spannende verhalen uit zijn verleden. Bij de eerste vijver die we tegenkwamen na vertrek kwamen we meteen al een paar ontsnapte struisvogels tegen. Daarna hebben we een paar sprintjes getrokken door de winelands en toen kwamen we aan bij het bos. Hier waren de paadjes zo smal en soms zo versperd met bomen dat je jezelf in allerlei interessante hoeken moest buigen om er onbeschadigd vanaf te komen. Alsof dit nog niet vermoeiend genoeg was, besloten de cowboy en papa op elk open plekje (in de brandende zon dus) stil te gaan staan en te gaan praten over de zin van het leven, politiek, technologie en andere oude-mannen-praat, terwijl Rianne en ik lichtelijk geërgerd stonden te verpieteren bij 27 graden. Op de terugweg zagen we nog een paar baboons voorbij sprinten en na een uurtje of drie keerden we moe maar voldaan terug op de boerderij. Ook Rob en mama waren veilig terug gekomen van hun wandelen (na waarschuwingen voor heel veel slangen en andere enge beesten).
Van daaruit wilden we gaan afkoelen en bijkomen op Bloubergstrand. Dit verliep toch net even anders dan gepland. Ongeveer een kwartiertje voor de eindbestemming reden we een gigantisch dikke mistwolk in. Deze had helaas heel de kust opgeslokt, dus we hebben even 5 minuten buiten gekeken en zijn toen maar terug gereden naar het appartement van papa en mama. Die avond zijn we uit eten gegaan bij een heel leuk Italiaans restaurant. Ze hadden heel goed personeel en ook het eten ging goed naar binnen. Daarna hebben ze me gauw naar huis gebracht, want morgen zou ik al m’n krachten nodig hebben.

Woensdag was het zover: ik stond met lichte tegenzin weer veel te vroeg op, om om 8 uur aan de voet van de Tafelberg te staan. Het was nog steeds super mistig, dus ook dit was een beetje jammer. Aan de voet van de berg stond Marc op ons te wachten. De gids van de dag. Hij vroeg ons of wij de lange route naar boven wilden klimmen (uurtje of 6), of de korte route (uurtje of 3/4). Mama had de lange route in principe geboekt, maar door de mist wisten Rianne, Rob en ik haar gelukkig wel te overtuigen om die korte route te gaan doen. De gids nam ons nog een kleine 300 meter mee in de auto en we stapten uit bij het beginbordje. We gingen toen nog nietsvermoedend en blij op de foto met dat bord, maar dat was al gauw voorbij. Het begon niet rustig met een glooiend pad omhoog, nee, we moesten meteen een enorm steile trap op (met treden die soms irritant hoog waren) en na een metertje of 100 lachte niemand meer. Ik heb geen flauw idee hoelang de route precies was, maar we gingen via een hele steile zigzagtrap helemaal naar de top (1 kilometer hoog). Halverwege kwamen we boven de mist, dus toen werd het ook nog eens super warm. We hebben regelmatig even gepauzeerd onder bosjes en rotsen, om even bij te komen. Ik heb mama toen wel even verteld dat ik hiermee zoveel credits heb verdiend, dat ik voorlopig niet meer op een wandelverzoek van haar in hoef te gaan. Na een uurtje of 3,5 kwamen we dan eindelijk boven. Ik was toen eigenlijk meteen niet meer moe en gewoon heel erg blij dat het voorbij was. Dit was een eens en nooit meer gevalletje, maarja, is wel een goed verhaal voor later. Ik heb de gids toen ook nog even gevraagd hoeveel calorieën we hiermee kwijt zijn geraakt en hij zei dat dit gelijk stond aan twee uur intensief trainen in de sportschool. Heb ik dus weer genoeg gesport voor de rest van mijn stage hier hahahah!
Die middag zijn we naar het Two Oceans Aquarium geweest. De mist was inmiddels opgetrokken, dus dat maakte het weer al een stuk aangenamer. Het aquarium was heel leuk. Ze hadden het chronologisch opgezet (van grote, lelijke vissen en haaien die gevoerd werden in een dikke tank, naar de pinguins, vervolgens de dieren van de Atlantische (koude) Oceaan en we sloten af met de Indische (warme) Oceaan. De penguin-exhibit was heel ruim en open opgezet en er zat geen glas voor de verblijven. Er vlogen daar ook vogels los door de ruimte, dus daardoor leek het bijna alsof je op het pinguinstrand bij Simon’s Town was (op de lage houten hekjes na). De vissen van de Atlantische Oceaan vond ik een stuk minder mooi en soms ook eng. Passen die witte haaien van het sharkdiven prima tussen! Maar die hadden ze natuurlijk niet in het aquarium. De visjes van de Indische Oceaan kwamen zo uit de Nemo film. Dit vond ik dus een stuk leuker om te zien natuurlijk. Er was ook nog een nemo tank, waar je in kon gaan staan (in een soort glazen buis) dus dit leverde hele grappige foto’s op! Na het aquarium hebben we nog een klein drankje gedaan in Waterfront en toen gingen we weer naar Cubana. Die cocktailtjes van maandag smaakten naar meer! Ik heb die avond een overheerlijke steak gegeten. Ik had er een cocktail bij besteld die ietsje groter was dan verwacht. Dus ik heb flink uitgedeeld aan de familie haha!

Donderdag moest ik zelf helaas weer terug naar het arbeidersleven. Wederom was er helaas geen sentatie en ik weet ook eigenlijk niet meer precies wat ik die dag gedaan heb, want ik was met mijn hoofd al bij die avond. We gingen weer naar die geweldige Italiaan. Hij was deze keer stampvol, maar we kregen nog steeds dezelfde goede service. Het meisje van de vorige keer herkende ons nog en toen we weer voor een dessert gingen, wist ze precies te vertellen wie welk ijs de vorige keer had genomen. Zulke mensen mogen ze zuinig op zijn!

Vrijdag was wederom een rustig dagje. Rond een uurtje of 10 kwam de familie langs om het hotel te bekijken. Ik heb ze toen een kleine rondleiding gegeven van het hotel, de back office en een paar kamers. Toen ik terug kwam in het kantoor, was de eerste vraag of ik ook zulke strakke benen had in shorts. Toen ik hier een beetje onhandig ja op antwoordde (tsjah, ik mag niet liegen) moest ik dat natuurlijk meteen gaan laten zien. Ze gaven me gelukkig wel gelijk. Verder kroop de dag voorbij, want ik kreeg bizar weinig emails. Alle andere mensen waren vast al weekend aan het vieren of zo..

Zaterdag was de laatste dag alweer met de familie.. We gingen met iets te frisse moed richting Hermanus om walvissen te spotten. Allemaal lekker zomers gekleed, want het was bijna 30 graden in Kaapstad. Er stond wel een hele ferme wind (genaamd de Cape Doctor), maar het was nog steeds lekker warm. Eenmaal bij Hermanus was dit echter niet meer zo. De lucht was grauwig en de wind was zo mogelijk nog harder. Om het allemaal nog mooier te maken hebben we maar twee walvissen gezien, en raad eens wanneer: natuurlijk op de terugweg richting de auto. Toch hadden we het allemaal naar ons zin gehad. Die avond hebben we bij mij thuis lekker pizza gegeten als laatste maaltje en toen was het dan toch echt tijd voor afscheid.. Ze zijn gelukkig weer veilig in Nederland aangekomen en ik vond het superleuk dat ze er waren!

Zondag zou het ook 30 graden worden. In de ochtend gingen Jill, Lennart, Dylan (het vriendje van Lennart) en ik nog even naar Houtbay. Daar hebben we wat kleine dingetjes gekocht op de markt en toen reden we door naar Camps Bay. Hier gingen we eerst in een restaurantje wat eten. De binnenkomst was gelijk een drama. Één van de obers gooide een kopje op met die soort stroop die ze wel eens over de carpaccio gooien. Ik stond helaas precies in de vuurlinie en kreeg de volle lading. Overal bruine vlekjes op mijn jurkje. Ik kreeg 100000 excuses en heb vervolgens een kwartier staan wassen in de wc. Mijn jurkje was van top tot teen nat aan de voorkant.. Eenmaal terug aan tafel kroonde de serveerster mij VVIP. Ik was natuurlijk erg benieuwd wat dat inhield. Achteraf hadden ze eigenlijk niks speciaals gedaan, dus we besloten geen fooi te geven. Toen één van de serveersters aankwam met het pinapparaat keek ze op de bon, waar wij dus niks op hadden geschreven. Ze vroeg toen of wij de fooi op de pas wilden doen. Lennart antwoordde nee. Toen vroeg ze of we het dan cash wilden doen, waarop Lennart zei: we geven geen fooi. Ik vond het eigenlijk al vrij onbeleefd dat ze om de fooi ging vragen. Haar gezicht stond meteen op onweer en er werd onmiddelijk op alle mogelijke manieren geseind naar de rest van het personeel dat wij geen fooi gaven. Toch heb ik geen spijt. Moet je maar niet zeggen dat ik VVIP ben en vervolgens niks doen (ja dat klinkt heel verwend, maarja).
Daarna hebben we heeeeeerlijk op het strand liggen bakken en daarna hebben we onze eerste Braai (BBQ) gehouden op ons balkon. Het was al met al een heerlijk dagje!

Volgende week heb ik hopelijk weer veel leuke verhalen! Ik hoop alleen dat de wifi bij ons thuis vandaag gemaakt wordt (ik zit alweer 3 dagen zonder..), anders wordt dit weer een heeeeele lange week. Foto’s komen dus ook later, want die kan ik niet stiekem uploaden op het werk. #Badass, haha!