Zon, zee en zielenzuivering

Het is weer zover! Een nieuwe blog! Al bijna een maand onderweg en ook deze week is er weer veel gebeurd. Deze week stonden duiveluitdrijving, diefstal, kniplessen, managementtaken, storm, zeehonden, strand en hartkloppingen op het menu.

Afgelopen maandag had ik vrij en ik heb voor het eerst sinds tijden even lekker niks gedaan. Uiteraard weer eens uitgeslapen en verder een beetje genoten van het zonnetje op het balkon. Het was helaas die dag niet zo warm. Verder is er ook niks spannends gebeurd, dus gauw door naar de volgende dag! Die was wel spannend.

De dinsdag begon vroeg. Ik stond om 7 uur braaf bij de managers en ik werd gelijk aan het werk gezet. Ik moest eerst de kamerpapieren opknippen in reepjes en die ‘sections’ verdelen over de cleaningladies. Daarna moest ik de voorraad voor die dag gaan halen en gaan berekenen hoeveel voorraad er verloren is gegaan ten opzichte van de vorige maand. Rond het middag uur was het een grote chaos. Vorige week was er mogelijk gestolen uit één van de gastenkamers, dus nu moeten er allerlei ladies aan de leugendetector. Hierdoor was de sfeer vrij gespannen en er gaan allerlei verhalen de ronde. De echte spanning en sensatie kwam echter pas die avond. Ik had, zoals vorige week gezegd, met Wilherminna afgesproken om met haar naar haar kerk te gaan, de 'Spirit Revelation Church'. Na het werk liepen we dus naar de trein en zijn we direct naar de kerk gereden. Ik wil alvast even zeggen dat ik absoluut niks tegen godsdienst of wat dan ook heb, ik ga gewoon vertellen hoe ik de dienst ervaarde. De dienst begon zoals ik me zwarte kerken had voorgesteld met gospelkoren en enthousiasme, echt zoals in de films. Ik vond het alleen apart dat er bodyguards langs het podium stonden. Toen ging iedereen tegelijk voor zichzelf bidden, met veel handgebaren en dichtgeknepen ogen, dit kwam ergens wel een beetje dreigend over. Daarna kwam de pastoor met zijn vrouw. Zij worden papa en mama genoemd door de kerk en zij doen het ‘preachen’. De pastoor was echt een geniaal man. Je moet je een Eddy Murphy voorstellen met een subtiele afro en iets minder subtiele bakkebaarden. Ook zijn stem leek echt op die van Eddy. Hij begon met veel enthousiasme te vertellen over de ‘holy spirit’ en hoe deze in jou zit en hoe jij alle kwade eigenschappen uit jezelf moet verbannen. Bij elke goede uitspraak (en dat waren er héél veel) juichten de mensen, klapten ze, riepen ze ‘Amen’ of ‘Praise the Lord’. Toen vond ik het allemaal nog leuk. Na een half uur preachen begon Eddy zich een beetje te overschreeuwen en mijn oren deden oprecht pijn, dus ik had het wel gehad. Wilherminna had mij verteld dat de dienst van 18:00 tot 20:00 uur zou duren, dus toen ik op de klok zag dat het vijf voor was, was ik blij. De mensen gingen weer voor zichzelf bidden dus ik dacht dat dit de afsluiter was. Niets was minder waar. Na 10 minuten naar het bidden van de mensen te hebben gekeken kwam de priester weer aan het woord. Hij ging door de zaal lopen en wat er toen gebeurde was echt onbeschrijflijk. De zaal was opgebouwd uit hele rijen met witte plastic stoelen. Toen de priester een aantal mensen op het hoofd tikte vlogen deze 3 à 4 rijen achteruit (niet overdreven), zonder oog voor de omgeving of zichzelf, en begonnen te spartelen of ze verstijfden juist helemaal. De een na de ander werd door bodyguards voor het podium gelegd, opeens was de functie van die bodyguards dus duidelijk. Ik keek aan de andere kant van de zaal toe met een vrij slechte pokerface gok ik. De priester liep langzaam richting de kant waar ik zat en toen begon ik hem toch wel een beetje te knijpen. Straks moest hij mij hebben. Hoe dichterbij hij kwam, hoe harder de mensen met de handjes gingen trillen, en ik ging om met rust gelaten te worden ook maar wapperen. Ik was namelijk niet van plan om ook zo’n show op te zetten. Mensen gilden echt alsof ze doodgingen, ze huilden, ze spartelden en sommigen moesten zelfs kotsen. Dit alles werd van onwijs dichtbij vastgelegd door camera’s, zodat je later een DVD van deze dienst zou kunnen kopen. Toen de priester klaar was met deze duiveluitdrijving (ik had de volgende dag nagevraagd wat het nou eigenlijk was, en het was om ziektes uit de mensen te drijven) stonden de mensen een voor een weer rustig op en toen was de dienst écht voorbij. Ik vond de dienst onwijs interessant, maar ik vond het wel een ‘eens-en-nooit-meer’- ervaring. Nog een beetje in shock ben ik vroeg gaan slapen, want ik moest helaas de volgende dag weer om 7 uur op de werkvloer staan.

Woensdag was een saaie dag. Het enige leuke wat ik heb gedaan is kamers checken met de managers (en deels alleen) en de ladies aangesproken op de verbeterpunten. Die dag had het heel erg veel geregend en ’s nachts kwam er een enorme stormwind. Ik ben hier een aantal keer wakker van geworden die nacht en het klonk echt alsof we op zouden stijgen.

Op donderdag kwam ik dus ook niet zo goed uit mijn bed. Ik denk dat de managers dit aanvoelden, want ik kreeg de meest onzinnige klusjes ooit. Zo moest ik oud papier in acht stukken knippen, zodat de hoofdmanager van de HSK weer notitieblaadjes zou hebben (hier kon ik nog enigszins inkomen in het kader van recycling etc.). Maar toen.... toen gaven ze me een boek waar alle waarschuwingen voor het personeel van 2012 in genoteerd waren, met het verzoek of ik deze in kleine stukjes kon knippen, zodat ze het weg konden gooien. Een papierversnipperaar was vast te efficiënt geweest. Dit was echt een tijdrovende klus, want het boek was enorm dik en die schaar kon niet zoveel papier tegelijk aan. De dag ging door die bezigheidstherapie wel snel voorbij.

Vrijdag was de laatste dag housekeeping. Één van de managers had vrij die dag, dus ik nam al haar taken over. Dat was wel leuk om te doen. Aan het eind van de dag heb ik nog aan Simon, de hoofdmanager, gevraagd of hij nog verbeterpunten voor me had, maar hij zei dat ik vooral zo door moest gaan en deze instelling moest behouden. Dikke prima dus.

Zaterdag kon ik weer enigszins uitslapen. Rond een uurtje of 11 zijn we richting Houtbay gereden. We namen weer een toeristische route, dus we zijn langs supermooie plekken gereden. Eenmaal bijna bij Houtbay stond er dat we linksaf moesten. Dat deden we dus ook braaf. Na zo’n 20 meter hadden we al door dat dit helemaal fout was. We waren recht in een sloppenwijk gereden. De weg was meteen een stuk smaller, ging steil omhoog en overal liepen mensen kris kras over straat. Je kon heel moeilijk doorrijden en doordat de koppeling van onze auto amper wat trekt, reden we met veel lawaai de berg op. Dit trok natuurlijk flink de aandacht. De eerste de beste mogelijkheid zijn we gekeerd en omdat we weer naar beneden gingen konden we de township wel vrij subtiel verlaten. Toen dus maar de andere afslag genomen en toen kwamen we al gauw in de haven. Daar zijn we op de boot gestapt om eerst naar Chapman’s peak te varen (mooi berglandschap) om vervolgens naar Seal Island te varen. Het was eigenlijk meer een rotsenpartij, maar het was wel heel leuk om te zien. We vaarden op zo’n 10 meter afstand van die rotsen en konden al die zeehonden dus heel goed zien. Na de boottocht zijn we doorgelopen naar een best wel bekende markt in de omgeving: ‘Houtbay The Market’. Dit was een hele grote overdekte markt met allerlei verschillende kraampjes. Er hing een hele leuke sfeer en er was ook live muziek. Daarna zijn we terug naar Kaapstad gereden en zijn we uit eten gegaan bij Mama Afrika. Het eten was super lekker, alleen wel aan de pittige kant, maar dat is al het eten hier. Ook in Mama Afrika hadden we live muziek. Was een heel gezellig Afrikaans bandje.

Vandaag, zondag, waren alleen Jill en ik vrij. Het was de eerste echt warme dag, dus daar hebben we maar meteen gebruik van gemaakt door naar Glen Beach te gaan. Eerst een hapje gegeten. De eerste carpaccio die ik hier in Kaapstad heb gezien! Glen Beach is volgens internet één van de mooiste stranden ter wereld. Dat was niet gelogen. Heel mooi wit zand en een onwijs heldere zee. Je moest alleen niet in de zee gaan, want dan stierf alles wat het water raakte bijna meteen af. Toch vond ik dat een duikje in de zee bij deze eerste stranddag hoorde, dus als een ware bikkel ben ik één keer de zee in gerend. En ik rende er net zo snel weer uit..

Morgen begin ik bij reservations, dus ik ben heel benieuwd wat die afdeling me allemaal gaat brengen! Over een weekje horen jullie weer van me!