So it is like Afrika? Well, almost...

Al drie weken hier en dus ook alweer het derde reisverslag! Voor deze week had ik blijkbaar een beetje goede karma opgebouwd, want vrij weinig zaken zaten me tegen (ik zat hooguit mezelf af en toe een beetje in de weg)

Op maandag begon ik weer fris en fruitig aan de week. Ik kon die dag ein-de-lijk gigantisch lang uitslapen, want ik hoefde pas om 15u te beginnen. Helaas was ik door het vaste ritme van half 7 opstaan om half 10 al klaarwakker. Niets bijzonders gedaan in de ochtend, het was niet heel lekker weer en ik heb gewoon een beetje orde in alle schoolpapieren gebracht. Om 15u begon ik dan aan de turn-down shift van de HSK. Tijdens deze shift maak je de kamers klaar voor het slapengaan (gordijnen dicht, bedlampjes aan, deken openslaan, etc) en ben je beschikbaar voor de gasten. Ik begon mijn dienst met het sorteren van welkomstbrieven. Ik moest ze samen met Faniswa op volgorde van kamernummer leggen per verdieping. Peace of cake dus. Die gingen we daarna wegbrengen en toen begon het eeuwige wachten. De cleaning ladies hadden eten gemaakt en dat deelden ze met mij onder het genot van een kopje oploskoffie. Daarna heb ik één gang met een van de ladies meegelopen om te zien hoe ze de kamers opmaakten, om vervolgens alleen nog maar bij de supervisor beneden te zitten. Er zijn misschien drie telefoontjes geweest dat gasten een strijkplank wilden hebben, maar verder was er 0 actie. Dit was bijna vermoeiender dan het poetsen van ik -weet-niet-hoeveel-kamers op hoog tempo.

De volgende dag moest ik wederom meelopen in de turn-down shift. Ik begon uit mezelf met de brieven en een andere supervisor dan die van maandag keek vol bewondering mee. Ook deze avond was er absoluut geen spanning en sensatie. De laatste anderhalf uur lagen we in de kantine en iedereen ging slapen, dusja, in het kader van inburgeren deed ik mee (ze moeten tijdens deze dienst verplicht tot 23u blijven). Ze waren wel onwijs trots op me. Ze vonden het heel leuk dat hun eten wilde proberen en hun foto's wilde zien. Ze vonden dat ik heel hard werkte (ik wist niet hoe snel ik op moest springen als de telefoon ging) en de supervisor kon er niet over uit dat ik na één keer meekijken die brieven al helemaal zelf op volgorde kon leggen. Dit alles maakte de avond toch wel leuk.

De woensdagochtend was een hele zware ochtend. Ik ging van de avonddienst weer over op de ochtenddienst. Dit vroege opstaan (half 6!!) is aan mijn helaas niet besteed en ik liep dan ook enigszins verdwaald door de woonkamer. Op het werk heb ik van 7 tot half 8 voor me uit zitten staren in de kantine tot Xolelwa (de supervisor van de 5e verdieping) me meenam. Ik heb samen met haar alle kamers gecheckt en rond kwart voor 4, na het afronden van de administratie, was ik doodop. Eenmaal thuis ben ik héél vroeg naar bed gegaan.

Ook de donderdag moest ik weer om 7u in het hotel zijn. Ik vond die ochtend iets beter mijn weg in de keuken en ook op het werk voelde ik me al iets frisser. In het eerste uur check je de kamers die in principe al schoon horen te zijn. Dit waren er niet veel, dus ik heb samen met Tessa (supervisor van de 1ste verdieping) lekker naar een Afrikaanse soap gekeken. Om 8u kwamen de cleaning ladies en vanaf toen zijn we weer kamers gaan checken. Op één van de kamers zagen we wijnpakketten staan, die het hotel aan de gast had gegeven. Deze waren niet gebruikt, dus Tessa vroeg of ik dronk en welke wijn ik dan zou nemen. Toen zei ze dat ik die moest gaan vragen bij de HSK-manager. Ik dacht dat dat een grapje was, dus dit heb ik dan ook niet gedaan. Op een bepaald moment was Tessa even naar beneden om wat spullen te halen, toen ineens het brandalarm af ging. Ik keek uit de deur en daar kwam Aaliyah aangerend: 'Run Aafke, run!! We need to go down! Oh my God my heart is beating so fast!!' Eenmaal beneden stonden we daar alleen met één cleaning lady en één maintenance man. Vals alarm natuurlijk.

Op vrijdag werkte ik met Ziyanda (de supervisor van de 2de verdieping). Zij danst en zingt de hele dag en heeft energie voor 10. Ik zat om 7u naast haar in de kantine en ze liet me een heel rustig en langdradig filmpje zien. Opeens kwam er zo'n eng gezicht en een enorm hoog geschreeuw. Ik vloog zo ongeveer door het dak heen, maar ik was wel meteen wakker. Ook met haar heb ik flink wat soapdrama gekeken tijdens het checken en we waren die dag best vroeg klaar. Tijdens de middagpauze vertelde Elvis (een maintenance-man) me dat de ladies heel positief over me spraken, dus dat was natuurlijk leuk om te horen. De manager had aan het eind van de dag een fles wijn voor me klaar gezet. Die was natuurlijk van Tessa, superlief!

Zaterdag was dan weer de laatste dag van de werkweek. Het vroege opstaan begon me op te breken en dat was dan ook merkbaar. Ik had de avond ervoor ook op mijn Afrikaanse telefoon de wekker gezet, omdat ik niet heel veel batterij meer op mijn Sony had (energie is hier prepaid, dus we zijn zuinig). De volgende ochtend ging alleen de afrikaan af, terwijl mijn Sony nog batterij had. Ik bedacht me toen dat ik voor het weekend een andere wekker gebruik. Geluk bij een ongeluk dus!! Ik stond daarna die ochtend voor de lift, stapte in, en drukte op de knop, maar de lift ging niet naar beneden. Ik nogmaals drukken maar er gebeurde niks. Toen heb ik de lift weer geopend met een knopje en ben met de trap gegaan (die 10 verdiepingen traplopen waren mijn work-out van die week). Ik moest deze dag met Wilherminna werken (de supervisor van de 4e verdieping). Vandaag was het super druk dus ik heb heel hard gewerkt, maar ook veel gekletst. Wilherminna vertelde me dat ze is gevlucht uit Centraal-Afrika vanwege oorlog en toen in allerlei landen is geweest en toen hier was uitgekomen. Ze volgt een computercursus en haar grote droom is om in Amerika aan de receptie te werken. Ze heeft me ook uitgenodigd om dinsdag met haar en Tessa mee te gaan naar hun kerk, dus dat ga ik ook zeker doen! Er was trouwens geld gestolen op de kamers van één van gasten. Nu moeten de eerste verdachten dus aan de leugendetector en dan wordt diegene ontslagen. Wilherminna reageerde op dat bericht meteen met: 'Oh those black people! Always stealing!'. Dit vond ik een klein beetje verwarrend (begrijp me niet verkeerd, ik ben niet racistisch), want zij is zelf ook behoorlijk donker, maar ik hier natuurlijk niet naar gevraagd. Die middag was ik vroeg klaar en ben ik gaan chillen in de zon op ons balkon, met wijn en Bløf. Helemaal prima! Ik stond later die avond met Jill in de lift, want we gingen boodschappen doen. Toen vertelde ik dus haar van die ochtend. Ik legde uit dat ik instapte en op '10' drukte en dat de lift niet bewoog, waarop Jill meteen zei: 'ja maar, je moet toch ook op G drukken?' Toen pas viel het kwartje en besefte ik hoe dom ik was geweest. Vooral ook omdat ik nadat ik weer uit de lift stapte nogmaals op het knopje drukte om de andere lift te laten komen. Toen deze die ochtend ook niet kwam had ik mezelf overtuigd dat de lift écht stuk was (terwijl de lift natuurlijk gewoon niet kwam omdat die andere er al was). Ook heb ik onze portier die ochtend gewaarschuwd voor de liften, dus dit was allemaal heel slim van mezelf.

Vandaag, zondag, had ik weer een vrije dag. We waren naar Hermanus gereden om daar walvissen te gaan spotten. De heenweg hadden we een route genomen waar nationale en internationale autoreclames worden opgenomen, en dat was dan ook wel te zien. Wat een uitzicht! Eenmaal bij Hermanus hebben we eerst gepicknickt op een bankje. Daar zagen we al veel walvissen voorbij komen. Na het eten zijn we een paar honderd meter verder gaan lopen en op de rotsen gaan zitten. Hier hadden we onwijs mooi uitzicht en we hebben ook super veel walvissen gezien. Ik wist niet dat walvissen sprongen, maar de ene na de andere walvis sprong uit het water en sommigen zaten heel driftig met hun staarten te zwaaien en gekke sprongen te maken. Dit was heel gaaf om te zien! Op de terugweg haalden we de ene na de andere auto in op de eenbaanssnelweg. Er zijn hier veel mensen die elke auto zouden nemen die ze kunnen krijgen, wat ertoe leidt dat ze bijvoorbeeld een auto hebben die niet meer harder kan dan 50 km/h. Deze reden af en toe op de vluchtstrook om iedereen voorbij te laten, maar het bleef levengevaarlijk! We hebben verder de hele dag genoten van het zonnetje en het uitzicht en eenmaal thuis wachtten onze zelfgemaakte gehaktballen op ons!

Het was dus weer een drukke week, maar wel een hele leuke week. De wind zat eindelijk alleen maar mee in plaats van tegen en op een paar domme acties van mezelf (I blame the early mornings) verliep de week soepeltjes. Volgende week loop ik nog één week housekeeping en dan ga ik naar de Reservations-afdeling.

En nog één leuke quote: Regelmatig als ik ze mijn naam vertel, zeggen de mensen, ooooh, so it's like Afrika? Waarop ik standaard antwoord: uhm, almost..

Tot volgende week!